کاربرد مدل برنامه¬ریزی حمل¬ و نقل در صنایع قند و شکر استان فارس

استان فارس در تولید چغندرقند کشور پس‏از استان­های خراسان و آذربایجان­غربی در رتبه سوم قرار دارد و حجم بالایی از چغندرقند در نقاط مختلف این استان جابجا می­شود. این مطالعه در سال 1385 با هدف ارایه الگوی حاوی حداقل هزینه در شبکه انتقال قند و شکر از مراکز تولید استان فارس تا مراکز تصفیه و نگه‏داری و نهایتاً مراکز توزیع و مصرف صورت گرفت. مراکز تولید شامل مرودشت 3/27، اقلید 9/27، فسا 3/11، کوار3/7 و ممسنی 2/20 درصد از کل تولید استان می­باشد و بخشی از قند و شکر استان از طریق واردات تأمین می­گردد. مراکز تصفیه و نگه‏داری متقاضی محصول مراکز یاد شده شامل مرودشت، شیراز، یاسوج، بوشهر، اقلید، آباده، لار، ابرقو، فسا، تهران، اصفهان، ممسنی، کازرون، استهبان و سپیدان می باشند. مراکز مصرف نیز شامل تمامی شهرستان­های استان فارس می­باشد. هزینه حمل قند و شکر میان مراکز تولید تا مصرف در الگوی فعلی 55/56 میلیارد ریال است که در الگوی بهینه این رقم 23 درصد کاهش می­یابد. از رقم یاد شده سهم شبکه انتقال از مراکز تولید تا مراکز تصفیه و نگه‏داری و شبکه انتقال به مراکز مصرف به ترتیب برابر با 1/71 و 9/28 درصد است. مهم‏ترین تغییرات در الگوی بهینه میان شبکه تولید و تصفیه و نگه‏داری تغییر در مسیرهای انتقال محصول مراکز تولید مرودشت، اقلید و ممسنی می­باشد. محصول مرودشت در الگوی بهینه علاوه‏بر مرودشت و شیراز به یاسوج و بوشهر و ابرقو ارسال می­گردد. محصول اقلید در الگوی بهینه به جای تأمین مراکز نگه‏داری شیراز به تهران و اصفهان ارسال می­گردد. بخشی از محصول تولیدی ممسنی نیز که در حال حاضر به تهران و اصفهان ارسال می­گردد در الگوی بهینه به یاسوج و بوشهر اختصاص یافته است. در شبکه انتقال محصول از مراکز تصفیه و نگه‏داری به مراکز مصرف نیز تغییر الگوی بهینه نسبت به الگوی فعلی عمدتاً به مراکز نگه‏داری شهرستان‏های شیراز، اقلید و آباده مربوط می­شود.